Anne-Mieke en Gerrit na tien jaar zeilen om de wereld weer ‘gewoon’ thuis in Dronten

DRONTEN - Toen Anne-Mieke Weijers (68) 45 jaar geleden met Gerrit (69) trouwde wist ze al van zijn droom. Ooit wilde hij de wereld rondzeilen. „Eerst zien dan geloven”, was haar motto lange tijd. Ondertussen las Gerrit Weijers alles wat los en vast zat over anderen die gingen, zoetjes aan werd zijn wens concreter en zijn vrouw groeide daarin mee. Ze hebben die droom werkelijkheid gemaakt, hebben oneindig veel avonturen en ervaringen beleefd en nu zijn ze na tien jaar varen terug op hun stekkie op de Golfresidentie in Dronten. „Weer wat anders dan palmen en zee.”

Hun boot is zaterdag op de definitieve plek in Lelystad neergelegd en het Drontense leven neemt z’n loop. „De boot lijkt nu ver weg, ik ben blij dat ik weer thuis ben”, vindt Anne-Mieke. „Maar ja, datzelfde zei ik ook altijd als we op de boot waren en als we langere tijd bij onze zoon in Nieuw-Zeeland zijn zeg ik hetzelfde. We voelen ons gewoon op veel plekken thuis.”

Gewoon doen

Dertien jaar geleden begonnen de voorbereidingen voor een reis, waarvan ze beiden geen idee hadden hoe lang die ging duren. „Gewoon doen”, was hun motto. „De boot is duur, maar verder geef je niet zo heel veel uit. We zijn in de gelukkige omstandigheid dat het kon.”

Naar het westen, was het plan en na afscheid te hebben genomen van twee fulltime banen en alle vrienden en familie was het op 6 juli 2009 zover. Eerst naar de Canarische eilanden. „We hebben steeds gezegd dat we zouden stoppen als het niet leuk was”, vertelt Gerrit. „We hadden al de nodige zeilervaring, maar dit is toch anders.”

Wennen

Het beviel uitstekend, hoewel de eerste maand wennen was. Vooral voor hem. „Gerrit had tot het laatste moment gewerkt en had moeite met de overschakeling. Na een paar dagen wilde hij opeens z’n secretaresse bellen omdat hij wat vergeten was. Dat heeft ie uiteindelijk toch maar niet gedaan.”

Het leven met z’n tweetjes aan boord ging prima. „En iedere keer kom je weer op een nieuwe plek aan. Alleen toen we het Panamakanaal doorgingen was het even een stap. Dan ga je weer een nieuwe oceaan op.”

Stille Oceaan

Die Stille Oceaan was het mooiste stuk, vinden ze. „De natuur, de ongereptheid, de mensen. Wij komen van het platteland en de natuur verveelt ons nooit. We wandelen veel en kiezen juist voor de kleine dorpjes. Daar heb je snel contact. We zijn allebei nieuwsgierig naar hoe de dingen er gaan, hoe alles werkt.” Iemand aanspreken over wat er in een mand zit kon zomaar leiden tot meegenomen worden naar een piepklein huisje voor een uitgebreide kennismaking.

Die vele ontmoetingen en de natuur blijven hen het meeste bij. Met enige regelmaat kwamen ze naar Nederland. Toen het met de moeder van Gerrit slecht ging waren ze zelfs een half jaar terug en ook de geboorte van een kleinkind was aanleiding om weer even van hun appartement in Dronten gebruik te maken.

„In die tien jaar zijn er drie kleinkinderen geboren. Twee in Nieuw-Zeeland en eentje in Utrecht. We zijn bij allemaal op kraambezoek geweest”, vertelt Anne-Mieke. Daar is ze blij mee. „Dit waren zaken die gelukkig te plannen waren. Het is lastig dat je niet overal bij kunt zijn, als er iets is voel je je heel ver weg.”

Sterfgeval

Dat bleek vooral toen haar moeder onverwachts stierf. Na een ingewikkelde reis van dagen waren ze net op tijd terug voor de crematie. „Onze moeders hebben vooraf gelukkig steeds gezegd dat we vooral moesten gaan.”

Veel familie en vrienden zochten het stel gedurende de reis op. „Als je voor anker ligt heb je bovendien snel contact. Met andere zeilers en ook met de lokale bevolking. Bovendien hebben we maar zo’n twintig procent van de tijd gevaren. We hebben overal de tijd genomen.”

53 Landen

De Caraïben, Australië, Zuid-Afrika, 53 landen deden ze aan. Doordat ze vooral gebruik maakten van de passaatwinden was het bijna overal lekker warm en palmen hebben ze genoeg gezien. „We zijn niet zo van de steden. Alhoewel… New York en Sidney waren ook wel érg leuk.” Als ze eenmaal beginnen te vertellen houden ze niet meer op en Gerrit gaat het blog dat hij bijhield verwerken in een boek.

Zijn er dan helemaal geen nadelen aan zo’n reis? „Ach jawel”, zeggen ze. „Je weet van tevoren dat je rekening moet houden met veel, heel veel onderhoud. Zon, zee, zout water, alles gaat kapot. Je ondergoed ligt in de boot in een kast en toch gaat het elastiek er aan.”

„Je bent zo’n dertig procent van je tijd met reparaties en gedoe bezig. Op zee kun je geen mannetje laten komen en moet je alles zelf doen. Aan land is het vaak lastig om afspraken te maken, om onderdelen te krijgen en dat is wel eens frustrerend. We hebben steeds de afweging gemaakt of het reizen toch leuk genoeg was en dat was het. Zeker!”

Binnenland

Nu gaan ze zo nu en dan op het Nederlandse kleinkind passen, voor langere tijd op bezoek bij hun zoon in Nieuw-Zeeland en hun oude hobby, het golfen, volop oppakken. „Bij ons onthaal, twee weken geleden in Schokkerhaven, kregen we als cadeautjes boeken met titels als ‘1000 leuke dingen om te doen in Nederland’ of ‘Camperreizen in Europa’. Duidelijke hints, toch?”

„We hebben over de hele wereld de kustlijnen gezien, dus misschien gaan we nu de binnenlanden wel verkennen.” De twee lijken nog lang niet uitgereisd.