Voor trompettist Eddy Schraa wordt het een dodenherdenking als alle andere

DRONTEN - Eddy Schraa vierde vorig jaar een jubileum. Voor de dertigste keer blies hij de ‘Last Post’ tijdens de dodenherdenking in Dronten. Hoe gaat de 50-jarige trompettist zijn 31ste editie beleven? „Het klinkt heel raar, maar het wordt voor mij hetzelfde als alle andere jaren”, haalt hij de schouders op.

Eddy Schraa werd geboren in Dronten, waar hij op 7-jarige leeftijd trompet leerde spelen. Het werd zijn grote hobby. Schraa is lid van het Historisch Tamboerkorps Koninklijke Marechaussee en speelt daarnaast bij kerkdiensten, orkesten, koren, musicals, begrafenissen, etcetera.

Het lijkt me sterk dat je het hetzelfde beleeft. Zonder publiek, dat is toch anders dan anders?
Eddy Schraa: „De hoeveelheid publiek is minder dan andere jaren. Maar verder: ik speel ook dit jaar de Last Post bij het monument in Dronten. De burgemeester en zijn vrouw zijn er, twee mensen van de organisatie en mijn persoon. Dat is op zich bijzonder, maar ik ben wel blij dat het verder - tussen aanhalingstekens - ‘normaal’ door kan gaan.”

Aanvankelijk zag het er naar uit dat er helemaal niets zou gebeuren.
„Dat klopt. Omroep Flevoland had mij al gevraagd om van tevoren een opname te maken. Toen de gemeente met het idee kwam om het op deze manier te doen, besloot Omroep Flevoland om alsnog een live-registratie te maken.”

Hoe lang doe je het al in Dronten?
„Ik heb het uitgerekend en volgens mij heb ik op mijn veertiende voor de eerste keer de Last Post mogen blazen. Dat was nog op de plek van het oude monument. Een paar keer heb ik overgeslagen, bijvoorbeeld omdat ik een keer niet in Nederland was en omdat een andere muziekvereniging zei: wij kunnen het ook wel een keertje doen. Op verzoek van een airgunner kwam de organisatie daarna toch weer bij mij terug.”

Wat betekent de dodenherdenking voor jou?
„Je beleeft het héél intens. Je bereidt je voor in het gemeentehuis, je kleedt je om, je hebt een moment van bezinning en dan wandel je naar buiten om het Last Post-signaal te blazen. En als de kransleggingen beginnen, ben jij bezig om je trompet weer op te ruimen. Het gaat erom dat je er bènt op het belangrijkste moment.”

Is het altijd goed gegaan of hebt je wel eens een toontje gemist?
„Sterker nog: het is nóóit goed gegaan. Elk jaar zit er wel een rinkeltje tussen, een nootje waarvan je denkt: die had beter gekund. Vergeet niet: je speelt buiten en de omstandigheden zijn elk jaar anders. Ik heb een keer onder de vlaggenmast gestaan, waarbij de Nederlandse vlag zich tijdens het blazen om mij heen wikkelde. Een andere keer kwam de regen na vier noten met bakken uit de hemel. Wat er ook gebeurt, je mòet doorgaan. Soms is het ontiegelijk koud, een andere keer enorm warm, er is altijd wel wat.”

Is het de uitdaging om ooit een keer de perfecte Last Post te spelen?
„Ja en nee. Natuurlijk streef je altijd naar perfectie. Maar er moet ook wat zijn om naar te streven. Je moet de lat dusdanig hoog leggen dat je een uitdaging houdt. Als je elke keer perfect zou spelen, is het ook niet leuk. Voor jezelf voel je wel of je lekker blaast en voor 95% van de toehoorders is het eigenlijk altijd goed.”

Je zegt dat het een dodenherdenking is als alle andere, maar je speelt toch ook het Wilhelmus?
„Klopt, er is mij gevraagd om na de twee minuten stilte ook twee coupletten van het Wilhelmus te spelen. Dat doe ik samen met mijn oudste zoon Robin. Die speelt ook trompet en dat doen wij tweestemmig. Dat maakt het inderdaad wel speciaal.”