Sietske Schaefers vol lof over Mantelkring: „Het is samen lachen en samen huilen”
AlgemeenDRONTEN - Mantelzorgers zien zichzelf vaak niet als zodanig. Ze vinden het niet meer dan logisch dat ze zorg verlenen aan hun dierbaren. Sietske Schaefers uit Dronten was heel lang zo iemand. Zij besefte pas dat ze mantelzorger was, toen ze toevallig in gesprek kwam met Mantelkring, de organisatie die mantelzorgers in Dronten ondersteunt.
Sietske is 67 jaar. Haar echtgenoot lijdt aan Multipele Systeem Atrofie (MSA). „Het betekent dat je hersencellen afbreken en dat het steeds minder wordt.”
Zes jaar
Haar man (79) kreeg die diagnose zes jaar geleden. Sindsdien verleent Sietske zorg. „Dat ging niet van de ene op de andere dag”, zegt ze daarover, „Toen hij de diagnose kreeg, ging het nog wel met hem. Maar doordat zijn hersencellen afbreken, wordt het steeds minder.”
„Op dit moment kan hij bijna niet meer lopen, zijn evenwicht wordt minder, de motoriek wordt slechter, het kortetermijngeheugen gaat achteruit, hij heeft last met slikken, met zijn ogen. Dat heeft allemaal met je multisysteem te maken. Het betekent dat je het als mantelzorger steeds drukker krijgt.”
Het besef
Toch duurde het lang voordat ze zichzelf als mantelzorger zag. „Mijn man kwam bij VraagElkaar. Ik bracht hem daar naartoe en kwam aan de praat met iemand van Mantelkring”, blikt ze terug, „Zij zei: jij bent een mantelzorger. Toen besefte ik het pas.”
Sietske besloot zich meteen aan te sluiten en ging mee met de wekelijkse wandeling en het aansluitende kop koffie in de zorgboerderij. Het betekent inmiddels veel voor haar. „Je kunt je verhaal kwijt”, legt ze uit, „En je hoort andere mensen met vergelijkbare verhalen. Dat is héél fijn.”
Ze merkt in die gesprekken dat ze niet de enige is: „Je vertelt jouw verhaal en dan zijn er altijd anderen die zich daarin herkennen, die hun eigen ervaringen en eigen oplossingen hebben. Je hoeft het niet allemaal zelf op te lossen, je leert er veel van.”
Een traantje
Het is tijdens die gesprekken samen lachen en samen huilen. „Want als iemand het echt zwaar heeft, wordt er wel eens een traantje weggepinkt. Dat is goed, want dat kan niet altijd als je met je partner bent. Soms begrijpt je man het niet en vraagt hij: waarom moet je nou weer huilen?”
Sietske klaagt allerminst over haar echtgenoot. „Nee hoor, wij hebben het prima samen! Gelukkig vermaakt hij zich heel erg goed, hij verveelt zich nooit. Hij is een man die mij alles gunt en me nooit zal tegenhouden! Ik kan van de activiteiten van Mantelkring genieten dankzij mijn man. Hij zegt altijd: ik ben niet de enige patiënt, mijn vrouw is mede-patiënt.”
Echt geweldig
De afgelopen week hield de Mantelkring voor de tweede keer een zomerdriedaagse met tal van activiteiten voor mantelzorgers. „Super”, vindt Sietske Schaefers, „Het is gezellig, een feestje. Dit soort initiatieven is echt geweldig.”
Eigenlijk vindt ze dat er veel meer mantelzorgers op af moeten komen. „Je merkt dat het een hele stap is om hier naartoe te gaan. Mensen zien het soms als ‘je vuile was buiten hangen’. Maar het ís geen vuile was, het is gewoon wat jij meemaakt. En het is geweldig om dat met elkaar te delen, om dingen samen met anderen te doen. Dit soort dagen zijn super!”
Ondanks al dat enthousiasme dringt zich de vraag op hoe Sietske het volhoudt. Ze lacht. „Ach, je krijgt er iedere keer wat zorg bij, maar dat gaat automatisch. Tot de dood ons scheidt, zeggen ze toch? We zijn al sinds 1973 samen en zoals ik al zei: we hebben het prima samen!”
