Een festival in Dronten dat niet verloren mag gaan
Cultuur(door Maarten Heijenk)
DRONTEN - In de intieme setting die hoort bij het XL Festival hebben een stuk of dertig toeschouwers gisteravond genoten van de jaarlijkse singer-songwritersavond. Het toonde eens te meer aan dat het dood- en doodzonde zou zijn als dit festival verdwijnt.
De onduidelijkheid over het voortbestaan van XL De Ateliers leidt ook tot vraagtekens over het voortbestaan van het bijbehorende elfdaagse festival. De singer-songwritersavond van gisteren maakte eens temeer duidelijk: linksom of rechtsom, een initiatief als dit mag eigenlijk niet verloren gaan in Dronten. Zeker niet als formele regelgeving het beletsel vormt.
Onderuitgezakt
Tekenend voor de avond: als het publiek het theaterzaaltje betreedt voor het optreden van Merlijn Nash, hangt de artiest onderuitgezakt over zijn piano te staren naar wie er binnenkomen.
Waar het 1.100 kilometer verderop in Wenen bij het Eurovisie Songfestival grotesk moet zijn en alles draait om glitter, glamour en performance, lijkt hier de artiest zich meer te vermaken met het publiek dan andersom. Het geeft de sfeer van het XL Festival aan: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Gewoon aanschuiven
Drie beginnende artiesten die hartgrondig hun best deden, mooie muziek, een intieme sfeer en na afloop kun je gewoon aanschuiven bij de singer-songwriters. Gezelligheid kent geen tijd.
Met Merlijn Nash noemen we meteen het hoogtepunt van de avond. De Amsterdammer toonde dat je met stem en piano een enorme variatie aan klanken kunt voortbrengen. Zijn stem deed denken aan Tom Yorke, zijn liedjes waren mooi, zijn verhalen ontroerden: een bijzondere jongen.
De avond begon met Daimy Lotus, die zichzelf begeleidde op gitaar. Zij heeft een prachtige stem, staat met haar 19 jaar op de drempel van succes, maar kwam hier en daar onzeker over. Daar kwam bij dat de liedjes van Daimy wel erg veel op elkaar leken.
Geen microfoons
Het trio rond Sandy Dane vormde de afsluiting van de avond. Zij paste perfect in de setting van het XL Festival, want ze ergerde zich zichtbaar aan alle elektronische hulpmiddelen. Sandy voelde zich pas in haar sas toen ze bij de laatste twee nummers alle microfoons opzij mieterde.
,,Tsja, ik treed nu eenmaal meestal op in huiskamers’’, excuseerde ze zich. En daarmee gaf ze de sfeer van het XL Festival perfect weer: een huiskamerconcert in een professionele setting. Een omgeving die dreigt te verdwijnen en die niet màg verdwijnen.
