'Een fles in de aarde': Geen hapklare brokken, maar een boeiend boek

KETELHAVEN - Marianne Oostendorp uit Ketelhaven legt in ‘Een fles in de aarde’ trauma’s van een militair gezin onderkoeld vast in boeiend boek.

Wat het als militair deelnemen aan oorlog voor een gezin doet; dat staat centraal in het boeiende boek ‘Een fles in de aarde’ van Marianne Oostendorp uit Ketelhaven. Vanuit wisselende gezichtspunten, maar vooral vanuit de blik van de dochter van het gezin Dolman, blijkt hoe traumatische gebeurtenissen in het leven van vader effect hebben op het gezin.

Zeker een aanrader

Een boek dat veel versluierd en verborgen laat, een niet altijd even soepele schrijfstijl heeft, maar zeker een aanrader is. Al was het maar omdat het licht werpt op een weinig beschreven gevolg van oorlog.

Vader Dolman is een succesvol en hooggeplaatst militair. Hij liep de nodige trauma’s op in Korea, maar er over praten is er niet bij. Binnen de kortste keren moet hij een gezin met drie kinderen alleen opvoeden omdat zijn vrouw er niet meer tegen kan en vertrekt.

Die drie kinderen, twee jongens en een meisje, beseffen in hun jonge jaren niet dat het er bij hen wellicht anders aan toegaat dan bij andere kinderen. 

Frictie volop aanwezig

In de puberteit is de frictie wel volop aanwezig, hoewel er ook dan weinig uitgesproken wordt. Het boek is vrij terloops geschreven. Informatie over de oorlogshandelingen van vader komen in flarden voorbij. Net zoals je bijna moet raden naar zijn overmatige alcoholgebruik, de dood van de tweelingbroer en de diepere gevoelens van alle leden van het gezin. 

De dochter is de enige die lange tijd ook graag militair wil zijn. Uiteindelijk gaan haar twee broers wel op vredesmissie en belandt juist zij nooit in het leger. Na veel lezen, praten en denken komt ze tot de conclusie dat het resultaat van oorlog niet alleen het rechtstreekse geweld is. “…oorlog is meer, is geniepig, doet iets, laat iets achter, als een teek die zich ongemerkt vastbijt in de huid, wat misschien te laat, of nooit, wordt ontdekt”, analyseert de dochter als haar jongste broer op missie is in Afghanistan.

Haar grootste angst is bij zijn missie niet dat hij er omkomt of gewond raakt. Ze is bang voor de gevolgen, die zijn legertijd in de rest van zijn leven en dat van de mensen om hem heen, zullen hebben. De gevolgen die zij in haar jeugd volop heeft ervaren.

Eenzaamheid en machteloosheid

De schrijfstijl is soms wat stroef, maar de opbouw van ‘Een fles in de aarde’ is weloverwogen en niet sentimenteel of melodramatisch. De stijl is passend bij de eenzaamheid en de machteloosheid die mensen voelen bij erge dingen die een ander overkomen, waar ze niets aan kunnen veranderen, maar waar ze wel last van hebben. 

De titel ‘Een fles in de aarde’ staat voor een haastig graf voor een gesneuvelde op het slagveld. De persoonsgegevens worden in een lege fles geborgen die ondersteboven in de aarde wordt gedrukt. Deze roman is allerminst haastig gemaakt en is goed doordacht. De Drontense oud-journaliste biedt geen hapklare brokken, maar een boeiend boek is ‘Een fles in de aarde’ wel.

Gitta Montanus