Obs de Duykeldam bestaat 50 jaar.

Openbare Daltonschool de Duykeldam bestaat 50 jaar.

In het schooljaar 1965 – 1966 is er op de Duykeldam gestart met het geven van onderwijs. De kleuterafdeling heette toen nog het Hummelhonk. Later zijn de kleuterschool en de lagere school samengevoegd tot de Duykeldam.

Het 50 jarig bestaan wordt gevierd met een feest voor de kinderen en een reünie voor oud-leerlingen en oud-leerkrachten op 9 april a.s. Verdere informatie kunt u vinden op de website van de school: www.duykeldam.nl

Hoe is het allemaal begonnen?

In 1964 komt een groepje mensen met schoolgaande kinderen bij elkaar. Er moet een school komen in Swifterbant. Zo gaat het echt niet langer. De dichtstbijzijnde lagere scholen zijn in Dronten. Dat is dus tien kilometer van Swifterbant. Maar het dorp is nog klein, ontzettend klein, terwijl buiten het dorp nauwelijks huizen zijn gebouwd.

Ze trekken de stoute schoenen aan en gaan naar de landdrost toe. Die landdrost was een hoge ambtenaar, die Oostelijk Flevoland bestuurde. De polder Oostelijk Flevoland was toen een eenzaam landschap met nog geen zevenduizend inwoners. Als hij de wensen van de Swifterbanters hoort, zegt hij, dat hij zal proberen daaraan te voldoen.

Het basisonderwijs, zoals jullie dat nu kennen bestond nog niet. Men kende alleen kleuteronderwijs en lager onderwijs. Er waren genoeg kleutertjes gekomen om met een kleuterschool te beginnen. Zodoende deed juffrouw Sengers haar intrede. De eerste twee lokalen werden haar domein.

De landdrost vroeg aan het hoofd van de openbare lagere school van Lelystad-haven, meneer Vogel, op een avond naar Swifterbant te gaan om de ouders de gelegenheid te geven hun kinderen op te geven. Een voorwaarde was, dat de school alleen van start zou kunnen gaan als alle ouders, dus ook zij die hun kinderen naar de verschillende scholen in Dronten of Kampen stuurden, mee zouden doen.

Iedereen deed zijn uiterste best om die mensen over te halen. En... het lukte! Op 29 maart 1965 werd een lijst met vijfendertig namen aan de landdrost overhandigd. De landdrost keek wel erg bedenkelijk. Dat was wel erg krap. De problemen waren dus nog niet opgelost. Maar gelukkig werd een aantal akkerbouwbedrijven op de Elandweg, Tarpanweg en Beverweg uitgegeven, d.w.z. er mochten zich pachters met hun gezinnen op vestigen. In het dorp waren ook nieuwe huizen gebouwd. Die waren bestemd voor de medewerkers van die pachters.

Toen kwam de toestemming uit Den Haag: Jullie mogen met ingang van het nieuwe schooljaar een school openen voor openbaar onderwijs. Iedereen in Swifterbant was toen opgelucht. Men zette in de kranten advertenties, waarin een hoofdmeester, jullie zeggen nu directeur, en een juffrouw voor een nieuw te openen school in Swifterbant werden gevraagd.

En toen de hoofdmeester benoemd was, kwam hij in een school zonder boeken, platen, schriften, pennen en potloden, enz.. Er waren alleen maar banken. Alle leermiddelen moesten dus nog worden gekocht. Dat was een heel karwei. Maar alles was er op tijd.

Op 24 augustus 1965 konden we met onze lessen beginnen. Dat was een grote gebeurtenis voor het dorp en iedereen kwam kijken. Jullie kunnen je wel voorstellen hoe blij iedereen was. Swifterbant was nu een echt dorp geworden, omdat het een kleuterschool en een lagere school had gekregen. En de naam van de lagere school werd 'De Duykeldam'.

Juffrouw Anneke Aling werd de juffrouw van klas 1 en 2 en meester de Vries kreeg de andere klassen onder zijn hoede. Daarin zaten vier Frans sprekende kinderen, die geen woord Nederlands verstonden. De eerste weken in Swifterbant waren spannend. Spannend omdat we genoeg kinderen op school moesten zien te krijgen en de mooiste, omdat de kinderen uit het hele land op De Duykeldam bij elkaar kwamen.

In oktober werd in de kantine van Hanekamp een bijeenkomst voor de nieuwe pachters gehouden om kennis te komen maken met het dorp. Dat was dus een goede gelegenheid om aan kinderen te komen. Elke pachter werd gevraagd of hij ook kinderen had voor onze school.

Elke verhuisauto die het dorp binnenreed werd door ons begroet. "Meester, er rijdt een verhuisauto de Keileemstraat in!" riepen de jongens en meisjes soms onder de les. "Prima, jullie werken rustig door, dan ga ik gauw kijken." Ik pakte mijn fiets en spurtte naar de Keileemstraat om een tijdje later met een paar nieuwe leerlingen terug te keren. Zij liepen hun ouders en de verhuizers toch maar voor de voeten.

Ja, de beginjaren waren spannende jaren. Je moest knokken voor elke leerling. Gelukkig groeide het dorp en het buitengebied werd steeds groter. De school had een goede naam gekregen en veel ouders bleven hun kinderen naar De Duykeldam sturen, ook toen De Branding en De Golfslag werden opgericht.

We werkten allemaal hard en daarbij hebben we altijd steun gehad van de ouders. Mede daardoor is De Duykeldam geworden wat ze nu is: een dijk van een school!

Vrijdag 2 juli 1965 Polderpraat 'De Duykeldam'.

Wel in de zestiende eeuw was de duykeldam bekend als de dam, welke strand of voorland van dijken tegen de afslag moest beschermen. Men onderscheidde duykeldammen, welke van aarde waren samengesteld, die van rijshout, die van hout en de dammen, welke met Vilvoordse steen werden bekleed, aldus staat te lezen in het advies van de landdrost aan de leden van de Adviescommissie.

Het hoofd van de openbare lagere school van Swifterbant ziet symbolisch een parallel tussen de duykeldam, liggende tussen de zee en het land, en de school, verankerd tussen maatschappij en het gezin. Voor de Swifterbantse jeugd zal het even wennen zijn, om naar 'De Duykeldam-school 'te gaan. De naam past echter uitstekend in de naamgeving van Swifterbant met z'n Porfierstraat, Koraalstraat, Granietstraat e.d..

Het 50 jarig bestaan wordt gevierd met een feest voor de kinderen en een reünie voor oud-leerlingen en oud-leerkrachten op 9 april a.s. Verdere informatie kunt u vinden op de website van de school: www.duykeldam.nl