Marjan van der Harst met haar roman 'Pleisterplaats op Zee'.
Marjan van der Harst met haar roman 'Pleisterplaats op Zee'. Jaap Holzken

‘Pleisterplaats op Zee’ van Marjan van der Harst is roman over verliesverwerking

Biddinghuizen

BIDDINGHUIZEN - Van Marjan van der Harst uit Biddinghuizen verschijnt deze week het boek ‘Pleisterplaats op Zee’. Het is een roman over verliesverwerking, voor een groot deel gebaseerd op haar eigen levensloop.

Vorig jaar verhuisde Marjan van Harderwijk naar Biddinghuizen. Ze woonde er net een maand en kende haast niemand in de dorp, toen de eerste lockdown werd afgekondigd. Het waren de ideale omstandigheden om het boek af te maken, dat ze al jaren in haar hoofd had. Het werd een roman, waarin zelfhulp en autobiografie samenkomen.

‘Vervangend kind’

Marjan’s ouders verloren hun 17-jarige zoon bij een verkeersongeluk. Vanaf dat moment werd ze gezien als ‘vervangend kind’: „Mijn vader is al jong overleden aan een hartinfarct, ik denk echt aan een vorm van een gebroken hart. Mijn moeder heeft het verlies van haar zoon nooit kunnen verwerken. Voor ze overleed ontkende ze dat ze ooit een zoon had gehad. Mijn interesse in verliesverwerking is toen ontstaan.”

Als medewerkster van de bibliotheek van de Universiteit van Utrecht ervaarde ze enkele jaren geleden bij een grote reorganisatie een hele andere vorm van verlies: „Het hakte er bij sommigen goed in. Ik zag bijvoorbeeld schaamte en faalangst. Eigenlijk verlies van een stuk identiteit.”

Ze volgde een cursus over verliesverwerking in Engeland: „Na die cursus had ik het gevoel: ik wil hier iets mee.”

Twee verhaallijnen

Het leidde uiteindelijk tot een boek met twee verhaallijnen: „In de eerste plaats de doelloze dwarsdenker die ziet dat het fout gaat met de wereld. De tweede lijn gaat over dobberende drenkelingen, die moeten zien te overleven op zee. Die twee lijnen komen op een gegeven moment samen. Wat die twee verhaallijnen bindt is verliesverwerking.’

Achterop het boek staat een foto van Marjan van der Harst, gemaakt in Biddinghuizen bij een boom in het Dorpsbos. Het is een boom met een litteken. „Je ziet dat die boom, ondanks dat litteken, weer naar het licht groeit. Datzelfde zie je bij mensen met een ‘litteken’. Daarom vond ik het de enige geschikte plaats om een foto te maken voor de cover van mijn boek.’

Dit artikel is gebaseerd op een interview van Marjan van der Harst met Joop de Jager.