Kleine Gajeel, een prachtig jongetje

Op een middag deze nazomer gaat mijn telefoon. Een ontredderde moeder, slecht Nederlands sprekend, maar ik begrijp haar meteen. Haar baby is gestorven. Ze ligt in het ziekenhuis, haar baby kwam te vroeg en had geen eerlijke kans in dit leven. Stil geboren, een prachtig klein jongetje.

Als ik later die avond bij haar thuis kom, zit ze al te wachten. Haar kindje ligt in een prachtig mandje op tafel. Ze huilt. Maar wat mij nog meer opvalt, is dat ze alleen is, helemaal alleen, met haar baby. Ik spreek mezelf toe, dit is je werk, je kan dit. We praten kort, we horen haar levensverhaal. Vader van het kindje, haar partner, zit in een detentiecentrum. Hij is in afwachting van zijn verblijfsvergunning. Hij wil werken, een leven opbouwen in Nederland met zijn vrouw en tot voor kort nog zijn zoon. Dat plaatje was compleet, daar vocht hij voor, daar vochten ze samen voor.

Maar nu zit ze alleen, een dikke buik zonder baby die ze voelt trappelen. We bespreken haar wensen, we bespreken wat er mogelijk is qua budget, we helpen haar. Iedereen verdient een waardig afscheid, in welke situatie je ook zit. 

Moeder is er heel zeker van dat haar zoontje niet thuis opgebaard moet worden. Dat kan ze niet aan, stelt ze heel duidelijk. We nemen Gajeel mee naar ons eigen afscheidshuis aan de Houtwijk in Dronten. Het beeld van moeder in haar nachtjapon op de stoep naast haar woning, alleen, zonder een arm om haar net bevallen lijf dat net moeder is geworden, vergeet ik nooit meer. Ik en mijn collega lopen naar de auto, ik neem het kleine jongetje op schoot in een mooie doek en we kijken nog een keer om. Als we de straat uit zijn, kijken mijn collega en ik elkaar aan en barsten beiden in tranen uit.

We zijn tenslotte zelf ook moeder. We praten de hele weg over hoe oneerlijk het leven soms kan voelen. We zorgen voor een mooi rieten mandje, een mooi kaartje en we nemen 5 dagen later afscheid van hem, Goddank in aanwezigheid van vader en moeder. Vooralsnog mocht vader niet aanwezig zijn bij het afscheid van zijn zoon. Ik heb alles op alles gezet om te zorgen dat dit toch ging lukken, hoe kan een vader verder met het rouwproces om zijn zoon terwijl hij hem nooit gezien heeft vanwege formaliteiten die er op zo’n moment niet toe doen?

Vier medewerkers van het detentiecentrum bieden aan om op hun vrije dag papa te begeleiden naar het afscheid van zijn zoon. Dit is een dag om nooit te vergeten, want als ik vader zie binnenkomen, onder begeleiding van 4 man sterk vanuit het detentiecentrum, zie ik meteen dat dit kleine jongetje precies op zijn vader lijkt...

Het hoge voorhoofd, het platte neusje en zijn lange vingertjes. Ik geef vader zijn zoon in zijn handen en hij lacht, that’s my boy zegt hij. Ik kijk hem aan en knik. Na het luisteren van Somewhere over the rainbow, waar deze jonge ouders veel kracht uit halen, staat vader op. Zijn zoon in zijn armen en zegt dan zacht: ’let us pray together’. We worden stil en luisteren naar het gebed wat vader bidt voor zijn zoon.

Dit is een partnerbijdrage van:
NOACH Uitvaartzorg
Ambachtshof 22 Dronten
Tel. 0321-745067