Mijn oma en ik, toen, nu en later………

Het is zondag en we hebben afgelopen week afgesproken om naar mijn oma te gaan. De kinderen zijn erg enthousiast en vol goede moed vertrekken we naar Drenthe. Als we de straat in komen rijden staat ze al voor het raam te wachten. Meteen schiet er door mijn hoofd, waarom doen we dit zo weinig? Ze heeft het zo nodig en nu kan het nog, ze is immers al 87. Ze woont nog helemaal zelfstandig en is gezond maar gaat wel achteruit, ze wordt oud. Als we aan de thee zitten kletst ze honderduit met de kinderen, haar achterkleinkinderen. Ik aanschouw het tafereel en denk tegelijk, hoe zou zij alles geregeld hebben voor als het einde nabij is…. Op hetzelfde moment schrik ik van mijn eigen gedachten, hierover wil ik helemaal niet nadenken. Als ik iemand niet wil verliezen dan is het zij wel.

Gek eigenlijk want juist vanuit mijn vak proberen we mensen te laten praten over de dood, na te laten denken over de wensen die er liggen maar vooral ook om alles goed te regelen voor de nabestaanden na overlijden. Maar dichtbij is het toch anders merk ik. We doen potje rummikub, eten een broodje en we genieten van elkaars aanwezigheid maar de gedachten die ik tijdens de thee had laten mij niet los. Als we aan het einde van de middag afscheid nemen en terug naar huis vertrekken staat ze eerst te zwaaien voor het keukenraam, dan snel naar het grote raam in de woonkamer, de kinderen blazen handkusjes toe en ik zwaai. Dag oma, tot snel, tot snel is een ding van zeker is want ik besef me opeens met het beeld op mijn netvlies van mijn oma, mijn heldin daar zwaaiend voor het raam dat wanneer je 87 bent het ook zomaar de laatste keer kan zijn dat je samen vreselijk hebt gelachen. Ik neem me dan ook voor om vooral te blijven stimuleren om de dood bespreekbaar te maken in je eigen omgeving, kijk eens naar je uitvaarverzekering en denk eens na over wat je wensen zijn.

Op 22 februari 2023 ben je van harte welkom vanaf 19:00 uur aan de Houtwijk 70-72 in Dronten. Deze avond willen we vrijblijvend samen kijken naar de polissen de in je bezit zijn maar ook een rondleiding behoort tot de mogelijkheden, voel je welkom, de koffie staat klaar. Maar voor mij en mijn oma laat ik het nog even op zijn beloop, mijn oma krijgen ze immers niet klein, althans in mijn naïviteit. Al ben ik 37 en zij 87, ik ben haar eerste kleinkind en zij mijn liefste oma, daar komt zelfs de dood nooit tussen, hoop ik.