De Noord steekt schril af bij Ferdinand: „Stamp maar neer, we raken het wel kwijt”

DRONTEN - Architect Anton Brink kijkt trots naar appartementencomplex De Ferdinand aan De Morinel: „Ik voel me hier gelukkig. En als ik me prettig voel in mijn gebouw, vind ik dat het gelukt is.” De architectuur vormt een schril contrast met wat er aan De Noord is gerealiseerd. „Het had daar wat genuanceerder en verfijnder gekund”, zegt Brink met gevoel voor understatement, „Het is te veel gericht op: stamp maar neer, we raken het wel kwijt.”

De Ferdinand telt 50 huurappartementen en is in meerdere opzichten bijzonder. Niet alleen door de architectuur, maar ook door opdrachtgever Ferdinand Engwerda. „Huurappartementen in de sociale sector worden doorgaans gebouwd door grote pensioenfondsen of woningcorporaties. In dit geval was het een particulier die zei: het is altijd mijn ideaal geweest om dit nog een keer te realiseren.”

Tegelzetter

Drontenaar Engwerda was tegelzetter, toen Brink hem een jaar of 40 geleden ontmoette. Het leidde tot diepgaande gesprekken over het vakgebied: „Want hij plakte niet alleen tegeltjes tegen de muur. Hij was veel breder georiënteerd.”

Toen Engwerda mede door en auto-ongeluk zijn vak niet meer kon uitoefenen, startte hij een ontwikkelingsmaatschappij. Het appartementengebouw bij Het Perron en het station moest een kroon op zijn werk worden.

Een hersentumor gooide roet in het eten. Er volgde een kommervolle periode, waarin hij zich wel vol overgave op het project stortte. Zo vond hij onder andere een partner, die het na zijn overlijden in 2018 voortzette. Uiteindelijk draagt het gebouw de naam van de initiatiefnemer.

Een stapje verder

Bij sociale woningbouw wordt vaak gedacht aan ‘simpele’ bouw. „Wij zijn een stapje verder gegaan”, stelt Anton Brink. Samen met collega Carla Renkema gaf hij het voor Drontense begrippen grote complex een ‘menselijke maat’: „Want de mens doet er toe, die mens is bepalend voor alles wat je bouwt, zeker als het gaat om woningen.” Hij voegt er wel aan toe dat het niet alleen hun verdienste is: „Er rust op het hele Hanzekwartier een beeldkwaliteitsplan, waar je als architect mee te maken hebt.”

De menselijke maat is mede gerealiseerd doordat het gebouw is opgedeeld in vier windstreken. Voor twee van die windstreken had Anton Brink vanaf het begin pleisterwerk in zijn hoofd. Met de rest worstelde hij. Tijdens een rondreis door IJsland had hij een eureka-moment: het moest larixhout worden.

Al we ‘m nu vragen naar het meest geslaagde deel van De Ferdinand, legt de architect zijn hand liefdevol op dat hout. Hij praat vol geestdrift over profilering, dikteverschillen en het lijnenspel waarin ook de kozijnen perfect passen: „Dit is vakwerk! Je kunt het wel bedenken, maar degene die het maakt moet het ook kunnen uitvoeren. Ik word hier enthousiast van. En dat zou Ferdinand ook hebben gehad!”

Achterafplekje

Is het niet jammer dat De Ferdinand op een ‘achterafplek’ staat en dat er aan De Noord blokkendozen zijn neergezet? „Niet perse. Ik denk dat men aan De Noord iets beter z’n best had moeten doen”, reageert Anton Brink, „Er zijn daar dingen ontworpen, waarvan wij allemaal zeggen: had het zo gemoeten?”

Volgens Brink heeft zijn collega aan De Noord bij de aanvraag van de omgevingsvergunning tekeningen meegestuurd, die niet stroken met wat er uiteindelijk is neergezet: „Nu kun je met plaatjes altijd wel wat verdoezelen, maar in dit geval was het wel heel erg. De maatregelen die hij heeft genomen om te voldoen aan het beeldkwaliteitsplan waren minimaal. En daarbij mag je de overheid ook best een beetje de schuld geven. Die hebben de lat niet echt hoog gelegd.”

Speculeren

Toch toont hij begrip voor de ontwikkelaar aan De Noord, die te maken had met de eurocrisis. Dat er nu enorm wordt gespeculeerd met die flatjes, staat daar los van: „Dat is de tijdgeest, laten we het daar maar op houden. In de tijd van de crisis kon je ze aan de straatstenen niet kwijt, moest je de laagste prijs hanteren. En sinds iedereen zag dat de crisis voorbij was, kreeg je een gigantische inhaalvraag. Die inhaalvraag hadden we overigens met z’n allen kunnen zien aankomen. Dat krijg je na tien jaar stilstand.”

De Noord is voor Brink nog geen verloren zaak. Ten eerste omdat hij zelf bezig is met een ontwikkeling aan de overkant. En ten tweede omdat de ontwikkelaar, die er al eerder heeft gebouwd, een herkansing krijgt op de locatie van Rikken: „Er rust een zware druk op zijn schouders om daar iets beters van te maken.”

Rectificatie

In de papieren krant en in de eerste versie van dit artikel op internet hebben wij de architect de achternaam van zijn compagnon gegeven. De goede naam is: Anton Brink. Onze excuses!