Jelle Brouwer loopt 68 kilometer in de Alpen: „Euforie, uitputting en trots”

SWIFTERBANT – Waarom hij precies verslingerd raakte aan fikse duurlopen weet hij niet eens meer precies. Jelle Brouwer uit Swifterbant was 23 jaar toen hij voor het eerst meedeed aan de Trail Run Swiss Alpines. Eind juli liep hij, nu 53, de loop van 68 kilometer door de bergen voor de tiende keer. „Mijn broer deed een keer mee, ik ben meegegaan voor de support en toen leek het me ook wel wat”, is zijn wat onderkoelde verklaring. Een jaar later liep hij zijn eerste editie.

Nu, na weer een keer de finish te hebben gehaald, kan hij goed verklaren waarom zo ver, op zulk zwaar terrein, lopen zo mooi is. „Euforie, uitputting, trots, dat is het. Het is heel gaaf daar. Aan tien kilometerloopjes of marathons doen meestal veel mensen mee. Hier loop je hele stukken helemaal alleen door prachtig terrein.”

Stuk gaan

Van huis uit is Brouwer handballer. „In 1984 zag ik de vrouwen op de marathon tijdens de Olympische Spelen in Los Angeles. Ik was zestien jaar toen ik die ene vrouw zo ontzettend stuk zag gaan, veel mensen kennen die beelden nog wel. Dat je wilskracht zo sterk is, dat sprak me aan. Ik ben naast het handballen gaan hardlopen. Bij het handballen kreeg ik last van mijn knieën. Daar ben ik mee gestopt en steeds meer gaan lopen.”

De Zes uur van Stein, de Eemmeerloop van vijftig kilometer, diverse marathons en een keer een race van tachtig kilometer in Zwitserland staan ook op zijn palmares. Toch is de trail run door de Zwitserse Alpen zijn favoriet. „Trainen is gezond, zo’n race niet. Daar kun je er niet teveel van doen, dus dan kun je maar beter een mooie lopen”, is zijn redenatie.

Geitenpaadjes

Het parcours loopt door ongerept terrein. „Niet door skigebieden, er zijn geen hotels. In het dal loop je over geitenpaadjes met een kabbelend beekje naast je en hoog in de bergen heb je prachtige uitzichten.”

Van de 447 deelnemers was hij de 186ste die over de finish kwam. Van de tien deelnames heeft hij hem acht keer uitgelopen.
„Het ging deze keer goed, ik heb er elf uur en acht minuten over gedaan. Mijn streven was binnen de 11 uur en tien minuten, dus ik was tevreden. Vorig jaar had ik mijn hele voeten stukgelopen, deze keer had ik daar geen last van. Een beetje pijnlijke rug, verder niets. Een week later ben ik weer rustig gaan joggen.”

Vanaf november

Vanaf november was hij in training voor de race. „Echt mooie looproutes heb je hier in de polder niet echt. Ik loop geregeld een rondje Swifterbant, Biddinghuizen, Dronten. Dat is zo’n dertig kilometer met veel rechte wegen en voor je gevoel altijd wind tegen.”

Ook is hij regelmatig naast het fietspad van de dijk te vinden. „Oefenen op ongelijke steentjes die ook nog eens scheef liggen”, legt hij uit. „Mensen zullen wel denken, ga toch lekker op dat mooie fietspad lopen!” Meestal doet hij ook nog een weekje bergtraining in Oostenrijk.

„Echt voorbereiden op zo’n loop kun je je nooit”, weet hij. Met de ervaring die hij heeft opgebouwd kan hij zijn race wel goed plannen. „Ik ben rustig begonnen. Bergop halen mensen me in, bergaf loop ik ze voorbij. Ik ben beter in dalen en aan het eind ben ik er nog heel wat voorbij gegaan omdat ik gedurende het verloop steeds wat sneller kon.”

Verslavingscomponent

Als energy efficiency officer van een datacenter zit hij tijdens zijn werk op kantoor. „Dan heb je ’s avonds wel zin om er uit te gaan, weer of geen weer.” Lopen is lekker, vindt hij. „Die endorfine die vrijkomt, die heeft wel een verslavingscomponent, ja. Het is meditatief, je geest raakt vrij. Als ik niet loop word ik sacherijnig.”

Het kost wel veel tijd, maar dat levert in huize Brouwer geen problemen op. „Mijn vrouw moedigt het aan. Vaak moeten we de vakanties aanpassen en dat is geen probleem. Mijn gezin houdt gelukkig ook van de bergen en als ik een jaar de race niet loop mogen zij kiezen waar we heengaan.”

Zoals altijd na de race voelt hij een zwart gat. „Je bent er vanaf november naar toe aan het werken. Al die tijd trainen, visualiseren en dan is het opeens klaar. Dan denk je: wat nu?” En dus speelt hij stiekem met de gedachte aan een mooie loop in Luxemburg, in november. „Weer iets om naar toe te werken.” Een keer een race van tachtig kilometer dwars door Schotland lijkt hem ook nog wel eens wat. „Maar eigenlijk is die in Zwitserland gewoon het mooist.”