Column | Handelwijze gemeente is vrijbrief voor eenieder
Column(Door Wouter Foppen)
De een staat nog net niet onder de omgekeerde vlaggen te dansen van enthousiasme, de ander moet iedere keer bij het binnenrijden van Biddinghuizen even slikken. Dat is zoals het gaat, je hoeft het niet met elkaar eens te zijn. Maar dit stille protest is tegelijkertijd een vrijbrief voor eenieder.
Ze hangen er nu al twee weken, de omgekeerde Nederlandse vlaggen in Biddinghuizen. De reacties zijn zogezegd wisselend: de een is enthousiast en staat er volledig achter, de ander heeft andere associaties met de vlag en voelt zich in sommige gevallen zelfs gekwetst. De gemeente liet kort na de actie al weten dat er niet ingegrepen wordt, omdat de vlag op zijn kop wordt gezien als ‘noodsein’ en de boeren het recht hebben om zich uit te spreken.
Goed, die beslissing valt op korte termijn nog wel een beetje te begrijpen, vooral gezien de actualiteit. Maar inmiddels zijn we twee weken verder en hangen sommige straten in het dorp nog altijd vol met de vlaggen. Aan het begin van deze week reed ik het dorp in en vroeg me af: wie gaat ze eigenlijk weghalen uit de openbare ruimte en wanneer? Punt gemaakt, het is toch ook een keer klaar?
De boeren hebben, zo bleek woensdag uit informatie van de gemeente, gevraagd of de vlaggen mogen blijven hangen tot 6 september. Het zal iets met symboliek te maken hebben, op die datum keert het kabinet immers terug van reces. De gemeente is de beroerdste niet en heeft ingestemd. Er wordt tot die tijd niet gehandhaafd, de vlaggen zullen blijven hangen.
Daarmee geeft de gemeente een vrijbrief aan iedereen. Stel dat Lelystad Airport ooit nog een keer opent, dat levert vast en zeker felle tegenstanders op. Mogen die de dorpen dan vullen met kartonnen vliegtuigen aan lantaarnpalen en bewegwijzering? Zij hebben immers ook het recht zich uit te spreken. Of als DeDrontenaar.nl een keer weerstand oproept (ik kan het me niet voorstellen), mogen dan ook de straten volgehangen worden met van alles en nog wat? Wildgroei ligt op de loer, zou je zeggen.
Waar trek je nu de lijn en zeg je als gemeente: tot hier en niet verder? Dat lijkt door deze beslissing een lastig verhaal te worden, want waarom mag de een het wel en de ander het niet? Mocht de gemeente in de toekomst toch die keuze maken, dan maakt het de mening van de een belangrijker dan die van de ander.
Daar moet je als gemeente niet aan willen beginnen.
