Actie voor rolstoelbus voor Esther (14): „Het is nodig, het kán niet anders”

19 november 2021, 09:30 Algemeen

DRONTEN - Esther Ndombaxi Antonio uit Dronten is 14 jaar. Ze heeft in haar jonge leven al veel meegemaakt. Zo is ze meervoudig gehandicapt, overleed haar moeder, moest ze emigreren en moest ze in Dronten een nieuwe taal leren en een heel nieuw leven opbouwen. Al die stormen doorstond ze moedig. Omdat ze zo ver gekomen is, was het met enige schaamte dat haar zus Renée een crowdfunding-actie startte voor een rolstoelbus: „Wij doen alles als gezin liever zelf. Maar op dit moment lúkt dat gewoonweg niet. Dit is groter dan wij aankunnen.”

Esther kende in Duitsland een moeilijke start in het leven. „Ik ben geboren toen mijn moeder pas 27 weken zwanger was. Daardoor heb ik een hersenbeschadiging opgelopen en een lichamelijke beperking.”

Verstijfd

Haar stoornis heet ‘cerebrale parese’. Esther’s lichaam is verstijfd, waardoor ze haar spieren en gewrichten moeilijk kan gebruiken. Door een niet goed werkende aansturing van de hersenen heeft ze weinig kracht en problemen met haar evenwicht. Ze is rolstoelgebonden.

Het is niet het enige. De verbinding tussen haar ogen en hersenen werkt traag. „Ze ziet dingen later en minder goed”, legt Renée (22) uit. Voor alle beperkingen geldt dat er geen genezing mogelijk is: „We kunnen het alleen zo draaglijk mogelijk voor haar maken.”

Moeder overleden

Er is méér. Zes jaar geleden moest haar moeder met nierproblemen naar het ziekenhuis. Toen zij daaraan overleed, bleef Esther achter met haar zus. Samen werden ze opgevangen door mensen uit de kerk. Ondertussen deed haar tante in Dronten er alles aan om het tweetal naar Nederland te halen: „Mijn tante had beloofd dat ze voor ons zou zorgen. En ze heeft zich aan haar belofte gehouden!”

Sinds 2017 woont Esther in Dronten. Ze moest wennen aan een nieuw gezin, een nieuwe taal, een nieuwe school, een nieuwe omgeving. „Gelukkig heb ik vier extra broertjes en zusjes die mij helpen met alles. Mijn tante en oom werden mama en papa. Zij beschermen en verzorgen mij. Natuurlijk, ik mis mijn andere moeder nog steeds. Maar zij is in de hemel en waakt over ons.”

Hartstikke goed

Renée is officieel haar nicht, maar ze zien elkaar als zussen. „Het gaat op zich hartstikke goed met Esther”, vertelt zij, „Ze vindt het leuk om in Zwolle naar school te gaan, heeft daar veel vriendjes en vriendinnen en ze kan goed mee met haar leeftijdsgenoten.”

„Ondanks alle verdriet is Esther altijd vrolijk en zingt ze graag”, vervolgt de grote zus haar lofzang, „Iedere woensdag gaan we met haar naar het centrum om kibbeling te eten. Dan praat ze echt met iedereen.” Ook bij de Shekinah evangeliegemeente in Dronten en in de wijk kennen ze haar als een spontane meid.

Liefde en aandacht

Renée is vol bewondering: „Ik ben zó trots op haar. Het is nogal wat om je moeder te verliezen, zeker als je ook nog beperkt bent… Maar ze ontwikkelt zich goed. En wij proberen haar alle liefde en aandacht te geven om het fijn te hebben in Dronten.”

Liefde en aandacht alleen waren niet voldoende. „In het begin tilde iemand mij de trap op en af om te douchen of te slapen. Maar ik word ouder en zwaarder en op een gegeven moment ging dat niet meer.” Nu heeft Esther een eigen slaapkamer en een badkamer op de begane grond.

Auto

Voor het vervoer gelden vergelijkbare problemen. Esther: „We hebben geen aangepaste auto en ze moeten me in de auto tillen.” Renée: „Mijn ouders kunnen haar niet meer tillen en dus moet ik of mijn andere zusje altijd mee. En vanwege haar evenwicht moet iemand haar onderweg vasthouden.”

De auto is belangrijk, al was het alleen maar voor de talrijke ziekenhuisbezoeken in Groningen. „Onze grote wens is om haar veilig en comfortabel in de auto te laten zitten. En dat kan alleen met een aangepaste auto waar de rolstoel in kan.”

Schaamte

Er is 40.000 euro nodig en 58% daarvan is al binnen. Het stokt echter en daarom trok Renée de stoute schoenen aan en stapte naar de krant. „Het is toch een soort schaamte. De mensen om ons heen en in de kerk weten wat er allemaal aan de hand is. En nu moet je haar verhaal vertellen aan mensen die je helemaal niet kent.”

„Het betekent dat je jezelf kwetsbaar moet opstellen. Maar ja… het is nodig, het kán niet anders, wij zijn volledig afhankelijk van die bus”, beseft Renée. Esther hoopt dat de Drontenaren helpen: „Al is het maar een klein bedrag, alle beetjes helpen. Ik zal je voor eeuwig dankbaar zijn!”