Marck voelt zich rond ‘landjepik’ weggezet als fraudeur: „Ik lig er wakker van”

DRONTEN - Eigenlijk was Marck Moreno van plan om met zijn vrouw en dochtertje vanuit Hilversum terug te keren naar de Veluwe, waar hij is opgegroeid. De huizenprijzen vielen daar nogal tegen en een vriend zei: ga eens in Dronten kijken! „Ik wilde hier helemaal niet wonen, ben toch gaan kijken en verliefd geworden op dit huis. Het is een prachthuis, een prachtige tuin, we waren hier heel gelukkig.” Een half jaar geleden werd de vrolijke stemming van Marck wreed verstoord door een brief van de gemeente Dronten. Hij zou illegaal grond van de gemeente in gebruik hebben genomen. Het leidde tot slapeloze nachten. Een interview.

Iedereen die ooit een huis gekocht heeft, kent het A4’tje met een plattegrond met perceelgrenzen. Geen moment heeft Marck eraan gedacht om de duimstok erbij te pakken. Waarom zou hij het nameten? „Waarom zou je 500 euro aan het kadaster betalen om te kijken of alles klopt? Dat doet toch niemand?” In goed vertrouwen kocht hij het huis aan de Kruizemunt.

Brief van gemeente

Een half jaar geleden lag er opeens een brief van de gemeente op de mat. Hij zou illegaal een strookje gemeentegrond bij zijn tuin hebben getrokken, net als al zijn buren. Contact met de gemeente leerde dat kopen van de grond geen optie is. Marck moet binnen drie maanden de grond teruggeven, de schutting opschuiven, zijn tuinhuisje afbreken. Punt uit.

In de gemeentepolitiek keert het onderwerp ‘landjepik’ om de zoveel tijd terug op de agenda. Niet omdat politici het oneens zijn met het feit dat illegale tuinvergrotingen worden aangepakt, nee het gaat steevast over de toon die de gemeente aanslaat. B en W beloven keer op keer beterschap. Maar juist in die communicatie lijkt ook bij Marck Moreno de plank volledig misgeslagen.

Weggezet als fraudeur

„Kom je nieuw in de gemeente Dronten wonen, is dit je ‘welkom’. Je wordt weggezet als fraudeur, zo voelt dat”, klaagt hij. Eigenlijk ging het vooral mis tijdens een telefoongesprek met de verantwoordelijk ambtenaar: „Heel naïef zei ik: het kan toch niet dat alle buren collectief een stukje naar achteren zijn geschoven? Nou mijnheer, het zou u verbazen, ik zit al jaren in dit vak, ik zie dit zo vaak… Het zit nou eenmaal in de psyche van de mens om zich grond toe te eigenen.”

„Ik wist niet wat ik hoorde. Dus u zegt dat een mens van nature een dief is?”, haalt Marck het gesprek terug, „Het klinkt misschien raar, maar die woorden spoken bijna dagelijks door mijn hoofd. Ik ga van nature uit van het goede van de mens, ook van de gemeente. Op Facebook ben ik altijd degene die het systeem verdedigt. Maar deze situatie geeft mij een heel dubbel gevoel, daar raak ik van in de war.”

Betrouwbare overheid

„De overheid is er om voor ons te zorgen, ik voel niets voor een strijd tussen de overheid en de burger. Dit is misschien iets heel kleins, maar juist door dit soort wrijvingen verliezen mensen vertrouwen in de overheid, worden ze in de armen van populisten gejaagd. Ik vind het heel erg dat zoiets gebeurt in Nederland. Je ziet in Amerika wat er kan gebeuren als er wantrouwen ontstaat in de overheid. Dat soort gedachtes laten me niet los.”

„Misschien maak ik het in mijn hoofd groter dan het is, maar het houdt mij bezig. Het is een rotjaar. Ik ben discjockey, werk op bruiloften, bedrijfsfeesten en dat soort dingen. Dat is sinds maart door de corona helemaal weggevallen. Je hebt een kleine van vier jaar, net een nieuw huis gekocht, dat geeft zorgen. En dan komt dit er bovenop…”

„In je onschuld denk je: ik ga lekker in Dronten wonen. De blijdschap over het wonen in Dronten is inmiddels behoorlijk minder geworden. Zonder dat je het weet, krijg je dit opeens op je bord… Natuurlijk moet je dit conflict en de corona los van elkaar zien, maar het zorgt er wel voor dat dit geen fijne periode is. Daar lig ik van wakker.”

Administratie op orde?

Buurvrouw Manon Hoekstra schuift aan. Zij houdt namens de buurt de formele zaken in de gaten. Ze legt uit dat de gemeente in de ene brief de ene erfgrens hanteert en in een volgende brief weer een andere. Ze wijst erop dat de gemeente niet-gekalibreerde tekeningen en luchtfoto’s hanteert, vraagt zich af of de gemeente de administratie wel op orde heeft.

Manon vertelt dat het op sommige plekken om zegge en schrijve 20 centimeter gaat: „En op het breedste punt 60 centimeter.” Ze heeft vragen over mogelijke verjaring. Ze weet dat één van de buurtbewoners zelfs een bouwvergunning heeft voor een tuinhuis, waarvan nu gezegd wordt dat-ie op gemeentegrond staat.

Ze toont een brief waarin de gemeente schrijft dat ze de grond niet kunnen kopen omdat er een gasleiding ligt. Maar Liander geeft aan dat het een loze, oude leiding is die al jarenlang niet meer gebruikt wordt. Bovendien ligt-ie ruim binnen de erfgrens.

Geen communicatie

Buiten al die formele haken en ogen is er één ding dat Manon en Marck steekt: „Wat we ook proberen, er is geen communicatie mogelijk. Er is ons toegezegd dat er een landmeter zou komen, dat er iemand van het groen zou komen, maar er komt helemaal niemand.”

„Ik denk dat wij helemaal niet onredelijk zijn. Als blijkt dat we fout zitten, dan is dat zo en willen we er samen met de gemeente proberen uit te komen. We hebben al vier of vijf verschillende oplossingen aangedragen. Het moet toch mogelijk zijn om daarover met elkaar in gesprek te gaan? Gewoon een koffieuurtje, waarom wil de gemeente dat niet? Zo ga je toch niet met je burgers om!”

Met een glimlach vertelt Marck dat het hele gedoe één voordeel heeft: „Plotseling kwam je in de groenstrook achter het huis buren tegen met dezelfde brief in de hand; mensen die je nauwelijks kende en nog nooit had gesproken. Er is opeens saamhorigheid.”

Update

• Dit artikel is gepubliceerd in de papieren editie van DeDrontenaar.nl. Inmiddels heeft Manon Hoekstra een afspraak voor een digitaal gesprek met wethouder Ton van Amerongen en de verantwoordelijke ambtenaar.