Tirsa Postma uit Dronten stopt als keeper van PEC: „Het is mooi geweest”
SportZWOLLE - Tirsa Postma was in de jeugd keeper bij Reaal en Asv Dronten. Op haar zestiende maakte ze de overstap naar PEC Zwolle. Ze verhuisde twee jaar geleden van Dronten naar Zwolle en keepte uiteindelijk zeven wedstrijden in de vrouwen eredivisie. Vorige maand kondigde ze haar afscheid van het profvoetbal aan: „Ik ben gewoon toe aan een volgende stap.”
Hoe kijk je terug op jouw jaren bij PEC Zwolle?
Tirsa Postma: „Het was vooral heel leuk. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en me als mens ontwikkeld. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt.”
En hoe kijk je terug op het sportieve deel?
„Ook sportief heb ik genoten. Achteraf heb ik bij Jong PEC Zwolle misschien wel mijn leukste jaren gehad. We hadden een team dat heel veel won. Ook in het eerste hebben we goede uitslagen neergezet en maak je mooie dingen mee. Je speelt tegen hele grote clubs, wat natuurlijk supervet is.”
Je was vooral reservekeeper. Kon je leven met die rol?
„Ik had natuurlijk pech met dat coronajaar. Toen de competitie weer startte, brak ik tijdens de training mijn hand. Moon Pondes stond toen voor mij en die werd ook opgeroepen voor het Nederlands elftal. Daardoor was het wel logisch dat ik niet speelde. Het jaar daarna had ik ontstekingen in mijn hand, dus ik liep ook wel wat te kwakkelen. Het afgelopen jaar heb ik iets meer gespeeld en de laatste wedstrijd tegen Heerenveen keepte ik echt heel goed. Al met al ben ik wel tevreden.”
Je stopt ermee terwijl je nog maar 23 jaar bent. Zat je aan je top?
„Ik was vorig seizoen de één na oudste van het team. In de eredivisie vrouwen zijn spelers van 18 of 19 jaar heel normaal en is het niet zo raar dat je eerder stopt. Je werkt ook aan je maatschappelijke carrière en dan moet je keuzes maken.”
Waarom dan de keus voor je studie en niet voor voetbal?
„Door de jaren heen vond ik studie en vrienden ook belangrijk. Als je voetbalt train je elke dag, ligt iedere dag vast. Dat vond ik wel moeilijk, want ik heb ook mijn vrijheid nodig en je kunt studie en voetbal niet allebei op 50% doen. Soms was 24 uur in een dag gewoon te weinig. En dan is voetbal op een gegeven moment mooi geweest.”
Moeten we het dan zien als een opluchting?
„Opluchting is niet het goede woord, ik ben gewoon toe aan een volgende stap. Het is geen stap terug, het is een andere levenskeuze”
Hoe waren de reacties?
„Het is niet iets wat je van de ene op de andere dag beslist. Ik heb er lang over nagedacht, ook vorige seizoenen. Als je mij als mens kent, begrijp je dat het voor mij een logische keuze was. Mensen denken: voetbal is toch het mooiste wat er is, dat is toch een droom? Als je het zelf iedere dag doet en dat zeven jaar lang, dan is de energie op een gegeven moment op.”
Wat ga je nu doen?
„Ik studeer journalistiek en ga stage lopen bij ESPN. Uiteindelijk hoop ik op een baan in de sportjournalistiek.”
Ga je nog op een lager niveau voetballen?
„Daar heb ik lang over nagedacht. Ik mis niet zozeer het elke dag trainen en de verre uitwedstrijden, maar ik merk wel dat ik het af en toe een balletje trappen begin te missen.”
Je zegt ‘een balletje trappen’. Ga je niet meer keepen?
„Ik wil ook een weekendje weg kunnen en voor mijn stage moet ik bij eredivisiewedstrijden zijn. Een team heeft meestal één of twee keepers en dan moet je er eigenlijk altijd zijn. Als veldspeler is het iets makkelijker om af en toe af te zeggen.”
