COLUMN | Nooit van Joost Smiers gehoord en opeens de gezamenlijke ‘vijand’
Algemeen(door Maarten Heijenk)
Soms heb je een gezamenlijke vijand nodig om het gevoel van saamhorig te versterken. Deze week offerde Joost Smiers zich hiervoor op.
Joost Smiers, tot vrijdag hadden we nog nooit van de goede man gehoord. Op de opiniepagina van De Volkskrant schreef hij een pleidooi voor duizenden windmolens in Flevoland.
Het was tegen het zere been van veel Drontenaren. Hoe kon zo’n man in vredesnaam beweren dat hier niemand woont, dat niemand hier last heeft van windmolens?
De politicoloog pretendeerde ook nog verstand van landschappelijke schoonheid te hebben. „We moeten toegeven dat Flevoland niet moeders mooiste is”, schreef hij. Ook daarmee wreef hij veel Flevolanders tegen de haren in.
Hoezo niet moeders mooiste? Ik herinner mij hoe ik jaren geleden met een groep studenten vanuit Twente in een busje naar Biddinghuizen reed. Onderweg probeerde ik mijn passagiers lekker te maken voor de prachtige polder die hen te wachten stond. Mij viel slechts hoon ten deel.
Toch durfde ik het busje in Zuidelijk Flevoland aan de kant van de weg te zetten. Ik vroeg mijn passagiers om de omgeving eens goed in zich op te nemen.
„Ik zie nìks”, lachte één van hen.
„Precies”, reageerde ik, „Niks! Waar zie je dat nou?”
Mooi hè?!
